W zabawie wszystko jest możliwe. Można być, kim się chce, myśleć, co się chce, i mówić, co się chce. Nie ma żadnych barier. Można sprawdzać, jak to jest, kiedy się stoi na głowie, mieszka pod stołem, siedzi w wannie w ubraniu albo udaje psa. W zabawie świat realny miesza się z tym wyobrażonym, to, co możliwe, z tym, co istnieje tylko w fantazji. Żeby się dobrze bawić, trzeba się ciężko napracować i nagimnastykować. Najpierw trzeba mnóstwo rzeczy wymyślić, a potem wszystko to zrobić, a w trakcie zmieniać, co się wymyśliło, tak żeby zabawa przynosiła radość. Bo bawimy się przede wszystkim po to, żeby było nam przyjemnie. Dlatego zabawa jest zawsze spontaniczna, bezinteresowna i całkowicie dobrowolna. Nikt nikogo nie może zmusić do zabawy, ale też nikt nikomu zabawy nie powinien odmawiać. Dzięki niej dzieci nie tylko stają się weselsze, ale także rozwijają się, relaksują, odreagowują stres.
Razem z mamą
Dzieciom nie jest wszystko jedno, z kim i jak się bawią. Nawet najwspanialsza zabawka traci swoją wartość, jeśli dziecko nie może się nią bawić z kimś bliskim. Wspólna zabawa to jedna z tych rzeczy, które możemy przeżywać z dziećmi dla naszej wspólnej przyjemności. To sposób na zmęczenie codzienną rutyną. To te rzadkie chwile, kiedy można „nie robiąc nic ” (pożytecznego, konkretnego, wymiernego), zarazem zrobić bardzo wiele. Pośmiać się razem, pofiglować. Przypomnieć sobie czasy, kiedy sami byliśmy dziećmi. A przede wszystkim cieszyć się tym, jak nasze dziecko głośno się śmieje.
[smartads]
Wśród innych dzieci
Nie tak prosto nauczyć się żyć wśród innych. I nie wystarczą tu nasze mądre wykłady i pouczenia. To jest teoria. By dziecko mogło ją zamienić na praktykę, musi mieć okazję do spontanicznej zabawy z innymi dziećmi. Uczy się wtedy, co to znaczy czekać na swoją kolej, dzielić się z innymi, liczyć się z ich uczuciami, być od kogoś lepszym, a od kogoś gorszym. Wspólna zabawa to przymiarka do nauki reguł obowiązujących w grupie, wśród ludzi, w społeczeństwie.